Op eenzame hoogte: ijs graag
Eén keertje belandde ik op Pasen in een vliegtuig dat op de foute temperatuur gewassen was: de buitenafmetingen waren al ridicuul en binnenin leek alles nog meer gekrompen. Het was een prehistorisch modelletje, waarbij de businesseats en de ‘gewone’ stoeltjes werden gescheiden door een gordijn. Van exitseats was geen sprake en de hostess wees me een stoel aan het gangpad aan, die ik schuifelend bereikte na iets wat op een tocht door een mijnschacht leek.
Uiteraard was het ook daar onmogelijk om het woord beenruimte zonder cynisme over de lippen te krijgen, maar na wat wringwerk slaagde ik er toch in om mijn bovenlijf in het kuipje en mijn benen in het gangpad te posteren. Ik sloot mijn ogen en hoopte dat ik zou ontwaken door de stem van de piloot die de landing aankondigde. Het was echter een andere stem die me uit mijn droom haalde. Ik keek even in de ogen van de stewardess en dan pijlsnel naar beneden, om te kijken waar de stekende pijn in mijn enkel vandaan kwam. De goedlachse gastvrouw had haar snackkarretje op mijn voet geparkeerd, die ik voelde zwellen onder de massa. ‘Weet u zeker dat ik u nergens mee kan plezieren?’ herhaalde ze poeslief. In een poging om de averij aan mijn enkel te beperken, beheerste ik mijn woede en kermde ‘Ijs graag’.
Toen ze ‘vanille of chocolade?’ vroeg, kwam de agressie ongefilterd naar boven en was het heilzaam geweest om de deur te openen, omdat de druk in het vliegtuig hoger werd dan erbuiten.
Gelukkig viel Paasmaandag op een dinsdag dat jaar, waardoor mijn onfortuinlijke slachtoffer een dag langer kon recupereren van de volle jetlaag die ze gekregen had.
