Het beste van 2 werelden in een betoverende blend

Verhaal zelf in handen genomen

In andere artikels wordt Sepi’s leven vaak als een sprookje beschreven. Als ik naar haar verhaal luister, zitten er heel wat elementen in waarbij de termen ‘rozengeur en maneschijn’ niet meteen van toepassing zijn. En als het dan toch een sprookje is geworden, is het omdat Sepi zelf haar verhaal in handen heeft genomen. Het resultaat is wel hetzelfde: ze leefde lang én gelukkig.

Geboren in Shiraz

Ondanks onverwachte omwegen op haar persoonlijke pad, lag haar bestemming al bij haar geboorte vast: Sepi werd geboren in de Iraanse stad Shiraz, dus was ze voorbestemd om in de wijnwereld van zich te laten horen.

“Toen mijn ouders beslisten om Iran te verlaten en naar België te komen, was ik 17. Op het moment dat ik aan mijn volwassen leven wilde beginnen, moest ik dus opnieuw helemaal onderaan de ladder beginnen. Als migrant kom je immers in een nieuwe wereld terecht en ondanks een immense en intrinsieke integratiedrang, werd ik bij het begin van mijn Belgische bestaan toch getackeld door heel wat praktische perikelen.

Ik ben dus helemaal onderaan de ladder begonnen. Dat lijkt misschien ontmoedigend, maar ik haalde daar positieve kracht uit

Administratieve aangelegenheden zorgen ervoor dat je niet meteen uit de startblokken kan schieten: zo heb ik drie jaar op mijn rijbewijs moeten wachten en waren er heel wat andere ‘papieren problemen’. Ook de taal was oorspronkelijk een belangrijke barrière, maar het meest onderschatte obstakel is dat je als migrant letterlijk en figuurlijk niet meteen de identiteit van je nieuwe land hebt. Meer nog, ik was doordrongen van de Iraanse identiteit en had dus echt een andere vorming dan mijn Belgische leeftijdsgenoten, die gewoontes en normen met de plaatselijke paplepel naar binnen hadden gekregen."

The only way is up

"Ik ben dus helemaal onderaan de ladder begonnen. Dat lijkt misschien ontmoedigend, maar ik haalde daar positieve kracht uit: het is letterlijk ‘the only way is up’. Inmiddels ben ik negentien jaar in België en voel ik me op en top Iraniër én Belg. Vraag me niet om te kiezen, want dat zou in dit geval écht verliezen zijn: die duale dynamiek maakt mijn leven echt veel rijker. Die krachtige culturele kruisbestuiving is een absolute meerwaarde die me extra energie én fierheid geeft. Als ‘nieuwe’ Belg wil ik maar wat graag een trotse ambassadeur van mijn land zijn: zo kies ik bewust voor Belgische designers en zet ik met grote graagte boeiende Belgische wijnen op de kaart.”

Een wonderbaarlijke wending op Sepi’s persoonlijke pad

Het woord wijn valt. Het is in die hoedanigheid dat Sepi zich op de kaart heeft gezet: ze vergaarde naam en faam als sommelier in ’t Zilte, kreeg van Gault&Millau de prestigieuze prijs ‘sommelier van het jaar’ en veroverde de harten van televisiekijkend Vlaanderen als energieke en elegante coach in ‘Mijn Pop-Uprestaurant’. Ik ben niet de enige die opgetogen is met haar verfrissende verschijning, maar voelde Sepi zich door haar geslacht en haar afkomst geen -letterlijk en figuurlijk- vreemde eend in de bijt in een traditioneel blank bastion van mannen?

Ik ben niet in een vat vol wijncultuur ondergedompeld, mijn passie is echt hier ontstaan. 

“Je slaat de spijker op de kop. Toch is het niet zo dat ik bewust een statement wilde maken door tegen de stroom in te roeien: het is eerder zo dat mijn lot mij heeft gekozen dan omgekeerd. Oorspronkelijk was ‘the sky the limit’. Letterlijk, ik wilde piloot worden. Door een vakantiejob belandde ik in de horeca en werd ik besmet door het virus, dat ik - ondanks mijn functie als afwasser - nooit meer van me kon afspoelen. Het bourgondische bon-vivantprincipe en de gevarieerde gastronomische rijkdom hadden meteen mijn hart veroverd. Ik was gebeten om te eten én te weten en heb me vol overtuiging in een ‘smakelijke’ scholing gesmeten. Gezien mijn afkomst is het alvast een heel aparte keuze. Iran heeft in elk opzicht een bijzonder rijk én verrijkend verleden, ook op het gebied van wijnbouw, die tot 8.000 jaar teruggaat. Het land leent zich met zijn enorme afwisseling aan landschappen, terroirs en microklimaten ook tot wijnbouw van de bovenste plank. Iran heeft alle troeven en rijkdom van Frankrijk en zou zich kunnen ontpoppen tot hét Aziatische ‘drank-rijk’. Maar wijnbouw is er ten strengste verboden, en wijndruiven en wijncultuur zijn illegaal. Het houdt in dat ik in mijn jeugd niet in een vat vol wijncultuur ben ondergedompeld en dat mijn passie echt hier is ontstaan."

Geen water bij de wijn

Sepi vertelt over haar leven alsof ze het over een wijn heeft: in geuren en kleuren. De passie en de bevlogenheid druipen eraf. Het lijdt geen twijfel dat die factoren een constante zijn in haar persoonlijke en professionele carrière, waarbij de weegschaal lichtjes naar laatstgenoemde component blijkt over te hellen.

Uiteraard is het belangrijk dat de rekening klopt, maar ik wilde vooral een zaak maken waar ik zelf graag zou komen en waar ik ook helemaal mezelf zou kunnen zijn. 

“Willen doen is voor mij belangrijk dan al dan niet kunnen doen: ik laat ‘goesting’ mijn agenda bepalen, en op dit moment heb ik zo veel zin om met mijn restaurant en met wijnen bezig te zijn en die twee in de mate van het mogelijke met elkaar te verenigen. In dat opzicht ben ik ook een echte ondernemer: ik timmer heel graag aan mijn eigen pad, omdat er heel wat lusten tegenover de lasten staan. Divin is ook echt een vertaling van hoe en wie ik ben. Toen ik het concept uittekende, was ik veel meer met mijn hart dan met mijn hoofd aan het werken. Uiteraard is het belangrijk dat de rekening klopt, maar ik wilde vooral een zaak maken waar ik zelf graag zou komen en waar ik ook helemaal mezelf zou kunnen zijn. Het Sepi-DNA zit in elk aspect van een zaak die in elk opzicht een multiculturele mix is.

Dat begint bij de menukaart: Belgisch-Franse keuken krijgt een interessante Iraanse toets, door karakteristieke kruiding of bepaalde technieken.

Maar multicultureel heeft niet alleen met geografische factoren te maken: het betekent ook dat iedereen, ongeacht zijn culturele of sociale achtergrond, hier aan zijn trekken komt. Geen stijf en statig gedoe, wel losse en laagdrempelige luxe. Zin in een drankje na je werk? Dat kan. Al wat honger om 4 uur? De keuken is open en serveert fantastisch fingerfood bij een goed glas! Betaalbaar eten en drinken en exclusieve spijzen en dranken staan broederlijk naast elkaar op de kaart: je kan hier all the way gaan, maar een bezoekje hoeft geen gat in je budget te slaan.

De wijnkaart staat garant voor een wereldwijde wijnreis, met meer dan 500 referenties, waarvan heel wat per glas.

Eén keer per maand organiseren we een wine and dine, waarbij we een menu opbouwen rond het gamma van een befaamde wijnmaker, die ook zelf van de partij is: dé gelegenheid om een paar uur in goed gezelschap te vertoeven en van exclusieve wijnen te proeven.”

Terug naar waar het begon: een plek onder de zon

‘Of ze nog dromen koestert?’ is mijn resumerende én retorische vraag. “Ik zit nog vol ideeën en initiatieven en ik krijg ook permanent prikkels, omdat ik naast mijn Belgische basis ook vaak en veel Iraanse indrukken opdoe.

Ik voel me echt een bevoorrechte erfgename van de rijke Perzische cultuur, waarin schoonheid en levenskunst hoogtij vierden. Ik denk dat Iran de klappen van de oorlog en de daaraan gekoppelde sancties te boven gaat komen en ik droom dat ik dat zelf nog mag meemaken. Als je beelden van 50 jaar geleden bekijkt, baadde het land in een mondain, haast Modegaskisch licht. In mijn eigen leven probeer ik alvast aloude Perzische waarden ook waar te maken: los van eender welke religie zijn humane principes ‘heilig’, en volgens die richtlijnen probeer ik te leven. Ik probeer vanuit mezelf goed te zijn én te doen en ik merk dat dat heel veel deuren opent.

En als ik echt droom, speelt het laatste hoofdstuk van mijn verhaal zich af op de plek waar het allemaal begon. Wat zou ik graag een BnB openen in de bergen rond Shiraz: ’s morgens naar de markt voor verse spullen, dan aan de slag om de magen te vullen en ’s avonds met mijn Belgische gasten rond de tafel bij een glas zelfgemaakte wijn. Ik hou er ook gewoon van om mensen in de watten te leggen. Dat blijft voor mij een belangrijke: in onder-nemen is ‘geven’ een rode draad!”