Van vibe naar twijfel: Omgaan met weerstand
Van vibe naar twijfel: hoe Johan leerde omgaan met weerstand
De energie zat goed. Er was een momentum board. Er waren plannen. Er waren zelfs post-its in eigen branding, speciaal besteld. Maar Johan wist: elk verandertraject heeft zijn dip. En die kwam sneller dan verwacht.
“Dat gedoe met die post-its helpt ons echt geen meter vooruit.”
Het was Nico die het zei. Niet onaardig, maar scherp genoeg om te snijden. En hij was niet de enige. In de wandelgangen hoorde Johan de oude zuchtgeluiden terugkomen. Sarcastische grappen. Oogrollen. Zelfs een kleine clash tussen Annelies en Tim over ‘wie wat wanneer zou doen’.
Oude patronen staken weer de kop op. Afspraken werden genegeerd. Evaluatiemomenten overgeslagen. En in het managementteam klonk het plots dat “Johan misschien wat te veel in die coaching boeken had zitten neuzen.” Auw.
“Misschien had ik dit niet moeten proberen…”
Johan voelde de twijfel knagen. Had hij zich vergist? Was het naïef geweest om te denken dat één oefening alles kon veranderen? Hij overwoog even om het hele bord van de muur te halen. Z’n stiften in de schuif te gooien. En gewoon weer ‘zoals vroeger’ te doen.
Johan zat even diep. Liet er slaap voor. Op dinsdagochtend op de parking komt Els naar hem toe gelopen. Hij, tegen de auto geleund, laat de zon even op zijn gezicht schijnen. De warmte binnenpakken, nog even opladen voor hij naar binnen zou gaan. Els blijft staan. En kijkt hem bezorgd aan.
“Wat scheelt er?”.
Johan zucht. “Ik weet het niet. Het leek zo goed te gaan. En nu… terug naar af.”
Els neemt een slokje koffie en knikte traag. “Ja. Het schuurt weer. De energie van de eerste meeting is al lang weer weg. Maar weet je wat het verschil is? Nu praten we er tenminste over. En eerlijk? Ik denk dat dit het moeilijke stuk is waar we door moeten. Anders blijft het een leuk oefeningetje. Geen echte verandering.”
Van weerstand naar ruggengraat
Dat gesprek veranderde iets. Niet de situatie — die bleef even rommelig — maar Johan’s houding. Daar, geleund tegen de auto, gezicht vo lin de zon, besluit hij om niet terug te krabbelen. Om door te zetten.
In de teammeeting die volgt, legt hij alles op tafel.
De twijfels.
De kritiek.
Zelfs de opmerking van het managementteam.
Alles.
“Ik geloof nog steeds dat we beter kunnen samenwerken,” zei hij. “Maar ik zie ook dat het lastig is. Dat sommige gewoontes hardnekkig zijn. En dat sommigen van jullie zich misschien afvragen of dit het waard is.
Wel, ik ook.
Maar ik denk dat we pas sterker worden als we het durven benoemen.”
Het werd stil. Een ander soort stilte dan bij de eerste oefening. Geen ongemak, maar respect.
Samen opnieuw in beweging
“Laat ons even herbekijken wat we echt belangrijk vinden,” stelde Johan voor. “Wat willen we vasthouden? Wat mag overboord? En wat moeten we anders doen zodat dit geen ‘fase’ wordt, maar een nieuwe manier van samenwerken?”
De stiften kwamen aarzelend weer tevoorschijn.
En zo begon het opnieuw.
Geen nieuwe post-it regen, maar een stevige, eerlijke check-in.
En deze keer, met meer realisme én ruggengraat.
