Wijnbouwer Patrick Nijs: serieel ondernemer met couleur locale

Een opmerkzame ondernemer

Patrick is geen beenharde businessman, maar wel een energieke entrepreneur met oog voor onvermoede opportuniteiten. Patrick kan gelden als illustratie van een mooie maatschappelijke omslag en is één van de mensen van wie men zegt dat ze ‘het gemaakt hebben’, maar die zelf rust vinden als ze ook echt iets kunnen maken.

“Ik zie mezelf niet als een groot ondernemer, maar ik ben wél zeer ondernemend: ik vind het heerlijk om dingen aan te pakken en vervolgens uitvoerig te experimenteren. Het risico dat iets mislukt, neem ik er met plezier bij. Ik werk graag proefondervindelijk, in meer dan één betekenis van het woord: proberen is de stap om te creëren, en na dat ‘proefproces’ moet er ook echt geproefd worden. Ik ben al een paar dagen volop aan het experimenteren om gelei te maken van mispels, een oeroude vrucht die zelfs in hartje Antwerpen gratis voor het rapen ligt, maar die in de vergetelheid is geraakt.”

Van alle markten thuis

“In de rijkdom aan smaken, worden de lokale lekkernijen heel vaak over het hoofd gezien, zelfs door mensen die oog hebben voor kleinschalige kwaliteit,” vertelt Patrick Nijs. “Zo maken heel wat Belgische bedrijfjes gin, maar de identiteit zit hem eerder in een futuristische fles of een ludiek label dan in de inhoud, die vaak anoniem of -erger nog- artificieel is. Dat vind ik een gemiste kans, zeker omdat er prachtige plaatselijke ingrediënten zijn die een uniek eigen gezicht kunnen geven aan je product. Uiteraard juich ik het wel toe dat steeds meer mensen proberen om zelf iets uit de grond te stampen, vaak letterlijk: voor heel wat mensen is in die grond ploeteren een probaat tegengif voor de rotvaart van de ratrace.”

Al doende leert men

“Dat geldt zeker ook voor mijn wijnverhaal, waarin passie en grote goesting centraal staan. Toen Syntra een opleiding tot wijnbouwer op het menu zette, sprong ik enthousiast mee op de kar, maar zelfs dan bleef ik met het gevoel zitten dat het eerder kennen dan kunnen was. Ik wilde de stiel letterlijk in de vingers krijgen en zo ben ik bijzonder kleinschalig begonnen, met veertig stokken.

Het boeiende aan wijnbouw is dat het een langzame leerschool is, waarbij ‘zaaien’ niet rijmt op graaien. Voor je kan oogsten, moet je jarenlang experimenteren en investeren, wat een atypische aanpak is in een tijd waarin instant bevrediging centraal staat. De veertig stokken van het begin zijn er vierduizend geworden en mijn expertise vertaalt zich in daad als wijnmaker/consulent en raad voor de consument.”

Foto: © An Eisendrath